Hexacordo

O hexacordo (ἑξάχορδος) é a escala de seis sons, derivada dos tetracordos gregos.

O concepto do hexacordo xorde no século XI coa teoría güidoniana da solmisación, para a que se usaba como exemplo a entonación das sílabas do Himno a San Xoán Bautista, obra de Paulo o Diácono.

O hexacordo ten tres xéneros: o hexacordo natural (ut-re-mi-fa-sol-la); o hexacordo do becuadro ou durum (sol-la-si-ut-re-mi); e o hexacordo do bemol ou molle (fa-sol-la-sib-ut-re), co fin de evitar o intervalo do triton fa-si, disonancia moi temida polos músicos medievais, que a relacionaban co demo. Este sistema practicouse até o século XVIII.^[1]

1. ↑ Pérez Gutiérrez, Mariano (1985). 1985. Diccionario de la música y los músicos. Istmo. pp. p. 160.